Parol

Magpapasko na naman. Malamig na naman ang hangin, kumukutikutitap na naman ang mga kabahayan, naririnig na naman natin ang mga awiting nagdadala ng galak sa ating puso sa tuwing ating maririnig ang mga ito, at nakangiti na naman ang bawat labi. Ngunit, ganito nga ba nakikita ng bawat tao ang pasko?

Nung nag-aaral pa ako, Disyembre rin noon, nag-aantay ako ng jeep sa España. Gabi na noon at medyo maulan pa. Sinikap ko munang maghanap ng masisilungan dahil bihira na ang jeep na dumadaan ng mga oras na iyon. Medyo madilim sa nasilungan ko at napatingin ako sa gilid ko dahil may gumagalaw - tao pala. Dalawang mag-inang himbing na natutulog sa ilalim ng maliit na silong sa gilid ng kalsada, nakahiga sa karton, at nakakumot ng diyaryo. Iniisip ko, paano kaya nilang nakukuhang makatulog sa gitna ng lamig ng hangin at ulan. Nakakain na kaya sila? Bigla akong napatingin sa malaking Christmas tree sa UST, naisip ko, paano kaya sila magdidiwang ng pasko?

Bago sumapit ang pasko noon, umagang umaga, nanonood kami ng balita habang nag-aalmusal. Biglang may breaking news: mga kabahayan, nasunog gawi sa Makati! Noong una, hindi pa nag-sink in sakin yung balita kasi nagmamadali na ako para pumasok. Noong pagdating ko sa opisina, nagtimpla ako ng kape ko. Sa pagsipsip ko sa mainit na kape, napaso ang aking dila. sa init, naalala ko na naman ang mga nasunugan. Naalala ko, magpapasko na nga pala, papano sila magse-celebrate? Naiisip pa kaya nila yun? Bumalik sa akin ang mga ala-ala ko nung kami naman noon ang nawalan ng tirahan. Mahirap. Parang ang wala kang matatakbuhan. Hindi mo alam kung saan ka matutulog mamaya, bukas ng gabi, at sa mga susunod pang mga araw. Hindi mo alam kung magpapalaboy-laboy ka nalang sa kalye at mababasa ng ulan. Nagalit ako sa sarili ko nung mga oras na iyon kung gano ako naging kamanhid sa nangyaring iyon sa Makati.

Tapos na ang Christmas party namin at pabalik na ako ng school galing sa bahay ng kamag-aral. Sa paglalakad ko sa Dapitan, nakita ko ang mga batang kalye - mga batang namulat nang maaga sa lupit ng buhay. Naglalaro sila, naghahabulan. Di alintana ang simento kahit na nakapaa lang sila, di alintana ang dumi sa katawan, ang iba nga wala pang pang-itaas. Di alintana ang hirap na dinaranas habang sila ay naglalaro - napupuno ng ngiti ang mga labi at halakhakan ang maririnig mo. Sana tulad nila, makadama parin tayo ng tuwa at ligaya sa gitna ng paghihirap natin sa buhay. Sana, tulad ng mga bata, di rin natin alintana ang mga pagsubok na dumarating sa atin.

Magpapasko na. Ano nang nararamdaman mo? Naisip na rin kaya natin kung ano nang nararamdaman nila? Gaya mo ba, may panggastos sila sa mall, pampanood ng sine, pang-noche buena? Ako, ano na bang nagawa ko para sa nararamdaman ng mga taong tulad nila lalo na ngayong magpapasko. Siguro nga, minsan, nagiging manhid ako sa mga bagay bagay sa paligid ko. Magpapatuloy ba akong magiging manhid sa paghihirap ng mga kapwa kong tao na may karapatan din namang makaranas ng kasiyahan sa buhay?

Sana, sa pagsapit ng Pasko, ipadama rin natin sa kapwa natin ang kaligayahang nararamdaman natin. Ang Pasko ay para sa lahat - bata, matanda, mahirap, mayaman dahil ang pagliligtas ng Panginoon ay para din sa lahat, wala s'yang pinili - makasalanan o banal, mayaman o mahirap. Sana, ngayong Pasko, maging instrumento tayo ng pagmamahal ng Panginoon. Sana ngayong Pasko, ipadama natin sa lahat ang tunay na pagmamahal sa lahat lalo na sa nangangailangan nito. At tulad ng isang Parol na nakasabit, maging liwanag tayo sa mga taong nasa gitna ng dilim.