Bakit ako?

Madalas parin sumanggi sa aking isipan ang tanong na "Bakit ako?". Handa akong tanggapin kung ano man ang naisin ng Panginoon na patunguhan ko. Kung ang ibig-sabihin nito ay ang buong buhay at oras ko, nais ko tugunan ang Kanyang tawag. Ngunit sa ngayon, inihahanda ko pa ang aking sarili.

Sa paglipas ng panahon, habang hinihintay ko ang nakatakdang oras, itinatanong ko parin sa aking sarili kung bakit kaya ako. Hindi naman sa ako'y umaangal na bakit ako. Itinatanong ko lamang kung bakit ako dahil sa tingin ko'y napakabanal ng bokasyong ito para sa isang makasalanang tulad ko. Bilang isang ordinaryong tao, ako'y nagkakasala, mahina, nagkukulang.

Nahihya ako sa Diyos at sa sarili ko sa mga panahon na ako'y nakagagawa ng kasalanan. Iniisip ko na "Ako ba talaga ang tinatawag ng Panginoon, ang makasalanang ako?"

Siguro nga, hindi talaga natin alam ang mga paraan ng Diyos. Mahirap intindihin ngunit ang lahat ng ito'y may magandang layunin at dahilan.

Kung bakit ako ay hindi ko alam. Ngunit ito ang aking nalaalaman: Lahat ng nangyayari ay may kadahilanan.

Here I am, Lord

Here I am Lord
I've come to do your will
make of me what pleases you
here I am, here I am Lord

You called my name
and beckoned me to come
before you now I stand
to listen to your word.

Here I am Lord
I've come to do your will
make of me what pleases you
here I am, here I am Lord

You spoke the words
of everlasting love
if I shall turn from you
to whom would I run

Thank God It's a Blessed Friday

Today is Friday (the thirteenth). I know it's not good to believe in superstitions but I guess the devil tried to played on me today.

When I woke up this morning, I don't really feel like going up. I wish it was still night and have more time to sleep but reality really bites so I woke up and did my morning ritual and went off to work. I did my usual 8-hour work with nothing "extraordinary" that happened to me except that I felt like really "working' today.

After work, I usually go to Church for the weekday mass except when I'm really tired and dizzy from work, it's hard and dangerous to drive, except today so once I got into my room, I changed my clothes and drive to Nuestra Señora de las Aguas Church in Mongmong, where I usually attend the weekday mass.

While driving, the DJ on the radio was talking about "friday the thirteenth". I'm really not paying attention to what he is saying because one, I'm driving, and two, I find it rubbish because they keep on blaming "unfortunate" things that happen to them to 'fate'. Before I reached the Church, there's a part of what the DJ said that I liked though and it goes:

"People are always saying Friday is 'malas' especially when it falls on a thirteenth of the month but it's funny how people always say 'thank God it's Friday'",

which for me, makes a lot of sense: how we blame everything on a day well in fact, it's one of the most awaited day of the week.

When I got to the Church I noticed that the parish seemed to havve changed their venue during Mondays, Wednesdays, and Fridays. We usually celebrate the mass inside the main Church but we now do it inside the Chapel. What I also liked is we also do the Evening Prayer.

There was one parishioner, an old man, who I always see but who I do not know, shaked my hand and did some "brotherly" handshake, you know how American teens usually do handshakes. I found it funny, because he knows it more than I do (I am the one who looked old), and I found it nice of him. I looked for a vacant seat and prayed while the mass hasn't started yet. Just before the priest came, somebody handed me a Missal. I really feel blessed how nice people are in the parish. The mass was really solemn and I really felt blessed especially during that hour.

After the mass, I went straight to my car and drove. I was hurrying because it's almost dark and raining. Before I change the gear from park to drive, I always hold the rosary that's on the front mirror and say a little prayer for safety. As I was driving, everything feels normal and good until I reached a stop sign. Waiting to for the road to clear and for my turn to move, I was very reluctant when I suddenly pressed the gas when the nearest lane cleared. I should have stopped at the service lane but for a reason that I do not know, I kept driving and moved to the main road until the car behind me honked. I did not almost hit him but we're kind of close. Phew, that was close, but not quite. Thanks to God, he kept me safe. He always does.

While I was driving home, I kept thinking about what happened. Normally, when that happens, I feel really nervous and I'm even shaking but not this time. I felt safe, I didn't feel any anxiety whatsoever on what happened. I felt thankful and blessed for He protected me from danger. I really felt blessed.

For some reason, I thought that this is a wake-up call to me: to be careful along the way. The road is not a straight and smooth one, dangers might come into way, the devil may mislead me, darkness may blind me, but God is the light unto my feet that's why I know I will not be lost and I will be safe in this journey.

I want to share one of my favorite Psalm:


Psalm 116

1 I love the LORD, for he heard my voice;
he heard my cry for mercy.

2 Because he turned his ear to me,
I will call on him as long as I live.

3 The cords of death entangled me,
the anguish of the grave came upon me;
I was overcome by trouble and sorrow.

4 Then I called on the name of the LORD :
"O LORD, save me!"

5 The LORD is gracious and righteous;
our God is full of compassion.

6 The LORD protects the simplehearted;
when I was in great need, he saved me.

7 Be at rest once more, O my soul,
for the LORD has been good to you.

8 For you, O LORD, have delivered my soul from death,
my eyes from tears,
my feet from stumbling,

9 that I may walk before the LORD
in the land of the living.

10 I believed; therefore I said,
"I am greatly afflicted."

11 And in my dismay I said,
"All men are liars."

12 How can I repay the LORD
for all his goodness to me?

13 I will lift up the cup of salvation
and call on the name of the LORD.

14 I will fulfill my vows to the LORD
in the presence of all his people.

15 Precious in the sight of the LORD
is the death of his saints.

16 O LORD, truly I am your servant;
I am your servant, the son of your maidservant;
you have freed me from my chains.

17 I will sacrifice a thank offering to you
and call on the name of the LORD.

18 I will fulfill my vows to the LORD
in the presence of all his people,

19 in the courts of the house of the LORD—
in your midst, O Jerusalem.
Praise the LORD.



Another week will pass. A lot of things to be thankful to the Lord about. And before I lay to sleep tonight, I will definitely say "thank God, it's a blessful Friday".

Thou art a Priest Forever

Thou Art a Priest Forever
J.B. Henri Lacordaire, O.P.

To live in the midst of the world with
no desire for its pleasure...
To be a member of every family
yet belonging to none...
To share all sufferings; to penetrate
all secrets; to heal all wounds...
To go daily from men to God to
offer Him their petitions...
To return from God to men
to offer them His pardon...
To have a heart of fire for charity
and a heart of bronze for chastity...
To bless and be blest forever.
O God, what a life, and it is yours,
O Priest of Jesus Christ!

Parol

Magpapasko na naman. Malamig na naman ang hangin, kumukutikutitap na naman ang mga kabahayan, naririnig na naman natin ang mga awiting nagdadala ng galak sa ating puso sa tuwing ating maririnig ang mga ito, at nakangiti na naman ang bawat labi. Ngunit, ganito nga ba nakikita ng bawat tao ang pasko?

Nung nag-aaral pa ako, Disyembre rin noon, nag-aantay ako ng jeep sa España. Gabi na noon at medyo maulan pa. Sinikap ko munang maghanap ng masisilungan dahil bihira na ang jeep na dumadaan ng mga oras na iyon. Medyo madilim sa nasilungan ko at napatingin ako sa gilid ko dahil may gumagalaw - tao pala. Dalawang mag-inang himbing na natutulog sa ilalim ng maliit na silong sa gilid ng kalsada, nakahiga sa karton, at nakakumot ng diyaryo. Iniisip ko, paano kaya nilang nakukuhang makatulog sa gitna ng lamig ng hangin at ulan. Nakakain na kaya sila? Bigla akong napatingin sa malaking Christmas tree sa UST, naisip ko, paano kaya sila magdidiwang ng pasko?

Bago sumapit ang pasko noon, umagang umaga, nanonood kami ng balita habang nag-aalmusal. Biglang may breaking news: mga kabahayan, nasunog gawi sa Makati! Noong una, hindi pa nag-sink in sakin yung balita kasi nagmamadali na ako para pumasok. Noong pagdating ko sa opisina, nagtimpla ako ng kape ko. Sa pagsipsip ko sa mainit na kape, napaso ang aking dila. sa init, naalala ko na naman ang mga nasunugan. Naalala ko, magpapasko na nga pala, papano sila magse-celebrate? Naiisip pa kaya nila yun? Bumalik sa akin ang mga ala-ala ko nung kami naman noon ang nawalan ng tirahan. Mahirap. Parang ang wala kang matatakbuhan. Hindi mo alam kung saan ka matutulog mamaya, bukas ng gabi, at sa mga susunod pang mga araw. Hindi mo alam kung magpapalaboy-laboy ka nalang sa kalye at mababasa ng ulan. Nagalit ako sa sarili ko nung mga oras na iyon kung gano ako naging kamanhid sa nangyaring iyon sa Makati.

Tapos na ang Christmas party namin at pabalik na ako ng school galing sa bahay ng kamag-aral. Sa paglalakad ko sa Dapitan, nakita ko ang mga batang kalye - mga batang namulat nang maaga sa lupit ng buhay. Naglalaro sila, naghahabulan. Di alintana ang simento kahit na nakapaa lang sila, di alintana ang dumi sa katawan, ang iba nga wala pang pang-itaas. Di alintana ang hirap na dinaranas habang sila ay naglalaro - napupuno ng ngiti ang mga labi at halakhakan ang maririnig mo. Sana tulad nila, makadama parin tayo ng tuwa at ligaya sa gitna ng paghihirap natin sa buhay. Sana, tulad ng mga bata, di rin natin alintana ang mga pagsubok na dumarating sa atin.

Magpapasko na. Ano nang nararamdaman mo? Naisip na rin kaya natin kung ano nang nararamdaman nila? Gaya mo ba, may panggastos sila sa mall, pampanood ng sine, pang-noche buena? Ako, ano na bang nagawa ko para sa nararamdaman ng mga taong tulad nila lalo na ngayong magpapasko. Siguro nga, minsan, nagiging manhid ako sa mga bagay bagay sa paligid ko. Magpapatuloy ba akong magiging manhid sa paghihirap ng mga kapwa kong tao na may karapatan din namang makaranas ng kasiyahan sa buhay?

Sana, sa pagsapit ng Pasko, ipadama rin natin sa kapwa natin ang kaligayahang nararamdaman natin. Ang Pasko ay para sa lahat - bata, matanda, mahirap, mayaman dahil ang pagliligtas ng Panginoon ay para din sa lahat, wala s'yang pinili - makasalanan o banal, mayaman o mahirap. Sana, ngayong Pasko, maging instrumento tayo ng pagmamahal ng Panginoon. Sana ngayong Pasko, ipadama natin sa lahat ang tunay na pagmamahal sa lahat lalo na sa nangangailangan nito. At tulad ng isang Parol na nakasabit, maging liwanag tayo sa mga taong nasa gitna ng dilim.

Paghahanap

Naranasan mo na bang maghanap?

May nawawala ba sa'yo?

Nahanap mo na ba ang hinahanap mo?

Araw araw, marami tayong hinanahap: andyan ang nawawalang tsinelas, nawawalang assignment, nawawalang bolpen, nawawalang relo, nawawalang toothbrush, nawawalang suklay nawawalang anak, lola, lolo, at marami pang nawawala. Mahirap maghanap, mag-iisip ka, mahihilo, malilito, at mawawala. Ngunit sa paghahanap mo, hindi mo alintana ang mga ito, ang importante sa'yo ay makita mo ang hinahanap mo.

Ibinubuhos natin ang karamihan ng oras natin sa paghahanap ng nawawala. Minsan hindi lang natin alam, naghahanap tayo palagi. Parang ako ngayon, nasa proseso ng paghahanap - hindi ng nawawalang aso, nawawalang notebook, o nawawalang baso, kundi paghahanap ng sarili at taimtim na kaligayahan.

Isa na siguro sa pinakamahirap hanapin sa mundo ay ang sarili. Ngunit, maraming klase ng bagay pag sinabing naghahanap ng sarili, nandyan yung hinahanap ang bokasyon, hinahanap ang nakaraan, hinahanap ang sariling pagkatao, at ang pinaka mahirap sa lahat: hanapin ang nawala sa sarili. Marami pang klase ng paghahanap sa sarili, salamat at hindi ako yung huli kong nabanggit. Ang hinahanap ko ngayon ay ang aking bokasyon, "calling" sa igles.

Hindi ako naghahanap ng bokasyon, hinahanap ko ang aking bokasyon. Magkaiba ang dalawang iyon. Ang una, hindi mo alam ang hinahanap mo, ang pangalawa, alam mo ang hinahanap mo. Ang naghahanap ng bokasyon, hindi mo alam ang bokasyon mo kaya ka naghahanap. Ang hinahanap ang bokasyon, alam mo kung ano ang bokasyon mo, hindi mo lang alam kung saan at kailan matatagpuan.

Nagsimula ang aking paghahanap nung ako'y nasa kolehiyo. Sa pinakamatandang pamantasan ng Asya ako nagtapos - ang Unibersidad ng Santo Tomas. Dito ako lumaki at namulat. Marami akong natutunan sa sarili ko at marami akong nalaman. Dito, marami akong natagpuan: aral, bagay, ala-ala, matalik na kaibigan, at mga bagay na kusang dumating nang hindi hinahanap. Dito marami din akong bagay na hinanap at simulang hanapin, marami sa mga ito ay natagpuan ko na bago ako nagtapos at ang iba, hanggang sa ngayon, hindi pa: isa na dito ang aking bokasyon.

Ngunit paano nagsimula?

Napakahabang istorya.

Siguro, sa pagbabasa ng aking mga lathala, malalaman niyo kung paano.

Masarap ang pakiramdam ng nakita ang hinanap at magpapatuloy nang muli ang buhay- ang nawawalang kapares ng tsinelas kaya't makapaglalakad ka na, ang assignment at may maipapasa ka na sa iyong guro, ang bolpen at maipagpapatuloy mo na ang iyong pagsusulat, ang relo at malalaman mo na kung late ka na sa opisina, ang toothbrush at maalis na ang amoy ng iyong hininga, ang suklay at maayos mo na ang buhok mo, at sa wakas makikita mo na ang mga mahal mo sa buhay. Sana, sa paglipas ng panahon, mahanap ko narin ang hinanahap ko.

Sa paghahanap natin ng mga nawawala sa ating bagay, lalo na ang mga higit sa materyal na bagay tulad ng sa akin, ang ating Panginoon lamang ang ating matatakbuhan. Sabi nga ni Santo Tomas de Aquino sa kanyang panalangin, "Lord, true source of Light and Wisdom..." Ang Diyos ang tanging panggagalingan natin ng lakas, matalas na paningin, ginhawa sa pagkapagod, at gabay upang hindi mawala. Si Hesu Kristo lamang ang tanging kasama natin sa paghahanap. Huwag tayo mawawalan ng pag-asa. Ang Panginoon nga, tulad ng isang pastol na naghahanap ng tupa, hindi sumusuko na hanapin tayo.

Sige, at ako'y magpapatuloy muna sa aking paghahanap...